SORULMAYAN SORULAR
Sorma bana memleketimi
Bazı çocuklar
bir ülkenin haritasında değil
yıkık bir duvarın gölgesinde büyür
Ben ezberlemedim şehirleri
yalnızca annemin ellerini tanıdım
her seferinde farklı bir istasyonun kenarında
aynı korkuyla sıkı sıkı tutunan
Sorma bana kaç kere gittin
çünkü gidenin sayısı olmaz
Göç edenin hafızasında
yalnızca kırık camlar
yarım kalmış oyunlar kalır
Ben toprağı ezberleyemedim
Sürekli taşındım
Bir kar tanesinin yeryüzüne değdiği an gibi
kısa ürkek geçici
Sorma bana hangi dili konuşuyorsun
Biz göç yollarındaki çocuklar
sadece bakarak anlaşırız
Kelimelerden çok gözlerimiz öğrenir sığınmayı
Bizim dilimiz sessizliğin çevirisi
Sorma bana okulun var mı diye
Bazı çocuklar
kitaplara değil, kamyon kasalarına sarılarak uyur.
Kara tahta yerine
kaldırım taşlarında yazmayı öğrenir adını
Ve sen
bir gün bana sadece şunu sor
Hiç dönebildin mi
Bilirsin bazı yollar
gidişin değil
hiç dönemeyişin kanıtıdır
Sorma bana kaç yaşında olduğumu
Ruhum yaşımdan önce kırıldı
Takvimler bana uğramadı
gölgem benden habersiz büyüdü
Bu şehrin ortasında
en çok kendime yabancıyım
Sokaklar bana dönüp hiç selam vermedi
ve ben hiçbir kapıyı
tam olarak evim sanamadım
Sorma bana neden gülmüyorsun
Kahkahalar pahalı bu şehirde
Bir lokma ekmek gibi lüks
bir dostun omzu kadar ulaşılamaz
Ben yalnızlığımı sırt çantama koydum
bir kahve köşesinde
adımı sormadan geçen insanlara
Ben buradayım dedim sessizce
Sorma bana kim seni unuttu
En çok ben unuttum kendimi.
Aynaya her bakışımda
bir başka yüze rastladım
Hiçbiri ben değildi
Hepsi bendendi
Ve sen
bir gün bana sadece şunu sor
Neden sustun bu kadar yıl
çünkü suskunluk
kırılmaktan çok
anlatamamaktan doğar
Azra Nimet Öner
Nimet ÖnerKayıt Tarihi : 8.11.2025 22:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
şimdi kelimelerimi valizi bir türlü kapanmayan çocukların yüreğine emanet ediyorum. Kök salamayan duyguların her sabah başka bir dil başka bir korku başka bir sokakla uyanan (S)çocuklarının izinden yürüdüm. Bu kez kelimelerimi büyük kalabalıkların içinde kaybolmuş bir gencin tenine sardım Şehir sokaklarında büyümüş hiçbir sokağa ait hissedememiş gürültünün içinde sesi boğulmuş kendini en çok susarken anlatmış bir gencin şiiri Bu şiir, gökdelenlerin gölgesinde büyüyen gökyüzünü hiç göremeyen bir yüreğin şiiri. Bu şiir hepinizin yüreğinden sızıntı Büyük şehirlerde büyüyen hiçbir sokağa ait olamayan bir gencin iç sesini dinleyelim Herkesin arasında yalnız kalan bir ruhun şiirini okuyalım. Bu şiir sırtında gökyüzünü taşıyan çocuklara yazıldı Onların yürüyüşünde hâlâ umut var bir kadının duasıyla bir annenin nefesiyle yoğrulan direnç kadar büyük bir şiir
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!