Sorgulanmayan Yalanlar Şiiri - İhsan Yılmaz

Sorgulanmayan Yalanlar

Bir söz düşer dudaktan, ağır mı, hafif mi,
Kimse tartmaz, kimse bakmaz, gerçek mi sahte mi?
Bir iz bırakmaz bazen, bazen de derin yara,
Ama kimse sormaz, “Bu söz hangi karanlıktan?”
Yalanlar büyürken sessiz, doğrular sus pus,
Ne vicdan şahididir ne de akıl duraksar.
Gözler görmez olmuş, kulaklar sağır,
Bir gölge gibi süzülür yalan, serin, kaygan…
Ve bir gün, tüm kelimeler anlamını yitirir,
Yalan gerçeğe döner, gerçek kaybolur.
Ama biri çıkar elbet, sorar yüksek sesle:
“Hangi söz seni uyuttu, hangi sessizlik öldürdü?”