Sordun, Dilim Sustu Şiiri - Kasım Kobakçı

Sordun, dilim sustu,
Seninle konuşmalarını bir yabancı gibi dinledim,
Sessizliği sesime yükledim,
Ya da ilgisizce çekip gittim.

Gülüşümün yarısını sildim ve içime fırlattım.
Coşkumuz bahane değil,
Arkasına saklandım.
İnsanlar üzerine yürümesin diye,
Ben yalnız yürümeyi seçtim.

Sessizliğim,
Ayrılığın hüznü sanılır ki,
Ara sıra "iyi misin" diye soruluyor,
Rolümü o kadar iyi oynuyorum ki,
Ama utanıyorum.. Kendimi alkışlayamam.

Akşam;
Sahneden sahne arkasına koşmak gibi,
Soru işaretli bakışlardan uzaklaşıyorum,
İçimdeki mutluluğu evime taşıyorum,
Adım atıyorum.

Bir şarkının korosu gibi,
Adın dilimde.
Seni karanlığa, duvarlara, kendime söylüyorum.
İçimdeki sesleri boş odalara savuruyorum.
Adını anmak,
Yasak olduğundan beri.