Sonunda Bir Duvar Gibi Şiiri - Şair Manduzi

Yetmiş oldum be kardeşim,
Omuzlar hâlâ çökmemişse,
Bilesin ki duvar gibi ördüm hayatı,
Taş taş, harç harç… tek tek… tek başıma.
Bakma ellerimin çatlağına,
Bir lokma ekmek için kimsenin önünde eğilmedim,
Ne bir dilendim, ne bir kıvırdım sözü,
Mala tuttum, kürekle konuştum hep.
Üç evladım oldu…
Biri çizimle kuruyor hayalleri,
Biri sayılarla büyütüyor ufku,
Biri ekonomi deyip dert ediyor milleti.
Ben mi?
Ben hâlâ sabahları erken uyanırım,
Sanki işe gidecekmişim gibi.
Zordu hayat…
Ne bir çiçek açtı avucumda çocukken,
Ne de bir gölge buldum dinlenmeye.
Ama şimdi bir çınar gibi otururum eşiğe,
Ve gölgesi evlatlarıma düşer.
Yetmişimde bir dostum baksa yüzüme,
Derim ki:
"Bir lokma ekmekti muradım,
Onu da alnımın teriyle yedim hamdolsun…
Bir gün bile kimseye zararım dokunmadı…
Ve evet kardeşim,
Ben bu hayatta başardım."
MANDUZİ