Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Onun için böylesinin daha hayırlı olduğuna eminim. Acılardan dibe vurduğumuzda yaşayacak acı kalmıyor ve gönlümüz kuş gibi hafifliyor. Şurası kesin ki alışkanlıklar ve alışkanlıkların verdiği korkular ayaklarımıza dolanıyor köşe başlarında. Öyleyse korksak bile cesur olmalıyız. Zaten cesaret korkmamak değil, korkuların üzerine gitme gücüdür. Tebrikler sıcak yüreğe...
Bir başkasını yaşamak hissetmek hissettirmek her insanın harcı değil..Tebrik ediyorum...Sevgiler
anlamak ve anlatmak.çok güzel yansıtıyorsunuz.saygılar
Gözlerim başka bir umutla bakıyor
Aynaya baktım,saçlarımı düzelttim
Elime çantamı aldım
Ve
Sensiz ilk sabahımı yaşadım
Tunalı Hilmi caddesinde.
Tebrikler.. Saygılarımla.
güzel yürekli arkadaşım bu dizelerin bir vefa bir dostluk ürünü dip nottan anladığım kadarıyla,belkide bir teselli çabası o güzel insan için. Böyle güzel bir dostta sahip olması onun için en büyük mutluluk bence.Aşk biter yanında mutluluğunu da bohçalayarak çekip gider,geldiğinde de zaten açmamıştır o bohçayı sonuna kadar ama ya dostluk çok başka bambaşka güzel yüreğinin dostluğuna imrendim seni seviyorum demenin güzelliğine de sevgiler....
Ç.D.
Sevgili Zeliha Biçer:
Sıradışı ve etkili bir şiirdi. Tebrik eder başarınızın devamını dilerim.
Sevgi ve saygılarımla.
Her şey gönlünüzce olsun.
ayrılsa da sevgili...ah o seven yürek yokmu...unutamıyor..unutamıyor............
Kutluyorum..can Zeliş..Sevgimle..
AYRILIKLARI HİÇ SEVMİYORUM,NEKADAR SIKI SARILSAK DA KOPARIYORLAR GERÇİ AMA ,SEVMİYORUM AYRILIĞI.,SEVMEK EN GÜZELİ,ÇÖZÜM BULMALI BÖYLE HALLERE ..ŞİİR Mİ GÜZELDİ....DEDİM YA AYRILIKLARI SEVMİYORUM ....HASAN YILDIZ-3
yaşadıklarını yeni yaşayan biri olarak seni anlıyor ve az yazmışsın dahi diyebilecek kadar hak veriyorum.Yüreğine sağlık ve sevgiyle kalın.
Darmadağın ettin bizleri Zeliha ....
Paylaştığımız tüm güzellikler , o kocaman yüreğin , sıcacık bakan yeşil gözlerin için binlerce teşekkürler....
Ve biz kadınız, hepimiz biriz.........
İyi ki varsın ........
Bu şiir ile ilgili 26 tane yorum bulunmakta