Sonsuzkere Biz Şiiri - Fahri Baştürk

hadi bırak ellerini şurda dursunlar
öperim avuçlarından iyi olurum
bilmiyorum
seni nasıl avutacağım
şarkı mı söylesem saçlarını mı tarasam
sustuğunda çok yoruluyorum

buz gibi bir evrendeyim ısıt yüreğimi
eski anılara bakalım tükenmiş zamanlarla
sen geç şöyle gülümse ben çay getireyim
gitme kal uzayan sakallarımla otur
hiç düş kurmadan konuşalım ikimiz
hep bir olalım
sonsuz kere biz

uzaklarda
yayla evlerinde kötürüm ışıklarla
tenha şehirlerde ödünç meydanlarla
kahvehaneler ve gece işçileriyle
hep biz olalım mutluymuş gibi

soğuk otellerde
üşüyen sessizliğimize
kimsenin bilmediği şiirler yazalım

çocuklar denize taş atıyorlar
belki aşktan belki mavinin sersemliği
kanıma evcil bir sancı sokulur
belki aşktan
belki mevsim rüzgarları
dilime hafif bir sonbahar dokunur

seninleyken umutlanıyorum
hiçbir yer
hiçbir şey gelmiyor aklıma
bize ne borsalardan, rakamlardan
ve tutulmayan sözlerden
sadece ikimiz
sadece gökyüzü yeter
nasılsa öleceğiz
sonsuz kere biz