Sonsuz Sonum Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Bugünde mi akşam oldu yine
Gün gitti mi kaldık mı yine başımıza
Günlerden bugün ne, niye Cuma değil
Anlamazdım. Mesajlar yok ondan anladım.
Bu yaz havasından yas çok
Güneş öldü de haberimiz mi yok
Yine uyuyacağız mı birazdan off
Yatası geliyor insanın yatsıda
Uzun geceler, Ağustos demleniyor
Serinledi hafiften amanda aman
Çok alışkın değilim tekrar tekrar
Aynı saatte yastığımda;
Tanıdık bir yabancıyla uyanmaya...
Huzursuz bir huzura açılıyor gözlerim
Her gün sabah altıda, elimde kalem
Kafamdan hayaller dudağımda
Dökülen uçsuz bucaksız dizeler,
Küçük kıyametin bekleme odasında
Sonsuzluğa alışırcasına ciğerlerim
Sanki az vaktim kalmışlığının yoğun duygusu
Sürekli yazdığım ondan mı kaçarcasına
Üç on yıl aradan sonra ara vermeden
Garip! Zamanım arttıkça azaldığı duygusu
Özgürleştikçe bu tutulma neden kapanma
Hep olmaya çalışırken olmadan yaşanmış
Kaçan yıllara yandığım doğrudur
Bağlanmışım sıkıca yüreğimden bileğime
Hep kazan hep kazan...
Burada duruyorum biraz;
Selam olsun Kazan Abime saygıyla...
Devamında; Hep bir kaybetme korkusu...Neyim varsa!
Oysa kaç ay geçti batmadı dünya...
Olsun. Biraz temiz hava aldım da
Basmaya başladı benim saksı kafam da
Oysa kaybetmek olmasa da kazanmasak
Ya da hiç kazanmasak, ne kaybederiz ki!
Hep konuşmuşum ama ilk dinleyişim
Ay nerede bu gece güneş öldü mü
Allahtan Yıldızlar; büyük ayı küçük ayı hepsi orada...
Niye bu! Çok kurulmuşluk hayata,
Çok yorulmuşum iyi gelmedi bu ara...
Karınca ordusu kapkara, ya kraliçe arı!
Ondandı o koşturmaca, saçmalık tam da
Ne çok nutuk var ben hayatımızda hep gaz
Sağolmayasıca korona sağolsun da
Boşluk duygusunu döndürdü hayatımıza..
Yeniden düşünüyorum hissediyorum galiba
Alıştık mı biraz yoksa, kıyametten sonra
Nasıl vakit geçirirdik uçsuz sonsuzlukta...