Bir yaprak elimi kondu kırık kanatlarımdan güvercinler uçurdu
Köhne düşüncelerimin elinden tutan rüzgar meydanlarda atlar koşturdu
Nereden bilebilirdim ki, yakarken yalnızlığımı yağmurlara yürüdüğümü
Yaşamın her harfiyle tanıştığımı ince tebessümümde gömebileceğimi
Günün katili gecenin bile bana hediyesi olduğunu
Simsiyah gecede ayın bana gülümsemesiyle fark ettim
Dolandı yıldızlar gözlerime ipler sarktı kuyuma
Işığa dokundum gözbebeklerimle umudu emzirdim yüreğimde
Hoyrat sayfalarımda kim bilebilir nakkaşı kalbimde doğurduğumu
Takılsın kalem ruhuma, boynuma geçsin kozadan çıkan kelebekler
Eteklerime çiçekler topladım taç yaptım başıma
Selvi ağaçların gölgesinde türküler söyledim
Zambakların çıkmaz sokağında kaldığım günleri ezdim var gücümle
Kim bilebilir bir sonraki sayfanın öyküsünü?
Kayıt Tarihi : 9.9.2025 11:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sokakta yürürken....
Okyanusa kavuşmaya can atan coşkun bir nehir..
Duru, sade ama derin.
Hüzünle yoğrulmuş ama umudu elden bırakmayan. Her kelime, kendi içinde bir çareyi, bir güzelliği saklıyor sanki.
Tıpkı hayat gibi—kaybettikçe büyüten, acıyı dönüştüren, ve her şeye rağmen yeniden filizlenen.
Oldukça güzel bir şiir, öykülerinin hiç bitmemesi dilekleirmle kutluyorum :)
Bu yorum karşısında gerçekten mutlu oldum. O kadar güzel ki cümleler. Benim duygularım buna mazhar ise ne mutlu bana. İhya edercesine ve cömertçe sunduğunuz bu cümleler için müteşekkirim. Ne ala duygular sizde ..Bu duygularınızın içindeki ahenk kaybolmasın. Teşekkürler.
TÜM YORUMLAR (2)