Sönmeyen Şiiri - Kağan İşçen

cam kırıkları toplardım
ayaklarım çıplakken
gene de
büyümeyi düşünmedim hiç...

adımlarım bölük pörçük
yollarına yürüdüğüm
nemli ot kokularının arasından
ateşini kaybetmemiş böceğim
keşke bilsen
hâlâ çocuğum...

sabah serinliğinde
hiçbir şey yoksa
en azından düşünmek var
öğlen sıcağını
başka başka şehirlerleri
düşsüz bir süratle
geçerken uykusuz...

yanyana ilk onunla üşümüştüm
hiç konuşmadan
o küçük şehrin göğünde mavi
sanki o an sadece ikimizeydi
onu bir daha hiç görmedim
ve üşümedim bir daha
hiçkimseyle...

sokaklar evleri eski küf kokulu
evler odaları küçük soğuk bakımsız
odalar perdeleri soluk lambaları sönük
ama yağmurlarla sönmeyen ateşler gözlerde...