Söndür Işıkları Şiiri - Özlem Çay

ışıkları söndür çıkarken
unutma.
şehir uyanır sonra.
çöker dört mahalleden
dört odanın kara kaytan bıyıklı
bıçkın amma bitkin soğuğu.
dökülür
avuçlarından avuçlarıma kalan
çürük sevdanın karanlık izleri
döker ölümsüz kıyılara
lekelenir güzelliği..

şehir uyanır ses etme,
keser yolu ansızın
aynalı çarşı da aynasızlar,
arka sokağın denize çıkan yolunu.
çalar rüzgarın ruhunu, bir yavuz hırsız
sol cebimizden yürek tarlamızı,
başakların sakladığı renklerden
alır yeşili, ekler yalan soslu karalara
iliştirir karanlığa..

uyuyan şehri uyandırma
sessiz çık kapılardan..
keser ardında kalan,
o kızıla çalan aşkların
pembe düşlü öpüşlerini, en derininden.
süzülür
yanağımın ırmağında boylanan
kırılgan teslimiyet üzgüsü,
dolar teselli çöllerine
bulandırır sahraları..

ışıkları söndür çıkarken
sakın unutma.
mürekkep rengi bataklıkları maviye karma.
kapat ışıkları, kapat
esmer bir sevdaya gebe
o kara geceleri sahte ışıklara boğma
giderken sessiz ol
söndür tüm ışıkları
ölü bir kentin
faili meçhul katili olma...öz/

haziran/yirmi dört