Sonbahar da ilk baharı düşünmek

((((Bir sonbahar da bir gün))))

Geçen gün bir sürü leylek halkalar çizerek gidiyorlardı.
Hava oldukça sıcaktı fakat sonbaharın ilk ayıydı.
Yaprakların sararıp yağmurların başlamasına az kalmıştı.
Biz farkında değildik ama onlar mevsimleri izleyip yola çıkmışlardı.
Oturduğum balkondan onlar gidene kadar baktım, öyle çoktular ve
öyle düzenli uçuyorlardı ki. Sonra ağaçlara baktım bir süre;
henüz yemyeşil olan giysilerini çıkarmalarına az kalmıştı.
Sabahların kızıla uyanıp akşamların renklerin aleviyle yanacağı
günleri yakınımda hissettim.
Baharlar, hep güzel olur. İster ilk olsun, ister son. Doğa bulduğu
en güzel renkleri, kokuları, canlıları üzerine ilkbaharda yükler.
Bir süre hoyratça kullanıp sonbaharda onları birer birer
kaybettiğinden midir nedir? Sonbaharlar hep hüzünlüdür.
Ben kışı unuttum, ömrümün yaz mevsimindeyim.
Yanıp kavrulmak istemiyorum, bu yüzden
ilkbahardan bazı bölümleri ardımda bırakmaya kıyamadım,
onları da bu yıllara kadar taşıdım. Bu nedenle midir? Bilinmez,
içimde hep bir umut, bir bekleyiş, vurdum duymaz değil
ama biraz boş vermişlik taşırım. Ben noksanlarımla bir bütünüm.
Ben sonsuza açtım penceremi, umudu tuttum ucundan bırakmıyorum…
Leylekler gitti, olsun varsın bir daha ki sene yine gelirler.
Yapraklar sararıp dökülecekmiş, ne gam? İlkbaharlar ne güne duruyor.
Çok oturdum bu balkonda şimdi kalkıp yola devam.
Yenilenmek lazım, lüzumsuzca yinelenmeden…