"son Veda" Şiiri - Zeynep Koçar

"SON VEDA"
Bir sabah uyandım sessizlik vardı her yerde,
Rüzgâr bile vazgeçmişti yapraklarını savurmaktan,
Ve ben,alışık olduğum tüm seslerden yoksun,
Sadece hatıraların ağırlığıyla duruyordum.

Sokaklar boştu,evler sessiz,
Ama gözlerim her köşede seni aradı,
O eski kahkahaların,o bakışların,
Ve usulca düşen bir kelimenin özlemini çeker oldum.

Zaman durdu sanki,
Her saat bir taş gibi ağır,
Ben her adımda geçmişe düşerek,
Kendi gölgemde konuşuyorum sessizce.

Bir mektup buldum rüzgârın arasında,
Kağıdı elime alırken titredi ellerim
İçimi çeke çeke okudum her kelimesini,
Sanki sen o anda yanı başımda konuşuyordun.

"Gittiğim yer uzak,
Ama unutulmayacak kadar yakın,
Seninle yaşadığım her an,
Bir hayatın tamamı kadar değerliydi..."

Oysa,gözlerim doldu,
Bir damla bile düşmedi toprağa,
Çünkü bilirim, bazı vedalar sessizlikte yaşanır
Ve bazı kayıplar, sadece hatırlanarak var olur

Geriye sadece bir iz kaldı,
Kalbimde senin sesin,
Her nefeste seninle geçen zamanın yankısı
Kim bilir bir gün belki yollar kesişir yeniden

Ama o güne kadar,
Ben seni kalbimde hep hissedeceğim
Her solukta hatırlayacağım
"Son veda, sadece başlangıcın diğer adı kalacak..."

27.08.2025