Son Veda Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Söyle, söyleyeceğini...
İçinde susturma kelimeleri.
Susturursan sana zarar verir; ne söyleyeceksen söyle.
Gözlerime bak da söyle...
Ben senden kırılmam,
Vallahi darılmam da.
İstiyorum ki,
Sen hep mutlu olasın, hep gülesin.
Benimle olsan da gül, bensiz olsan da gül,
Yeter ki;
Sen hayata hep tebessümle bak, başını dik tut.
Ama,
Söyle söyleyeceğini,
Ne varsa dök içindekileri, biriktirme dertlerini.
Zamanla kemirmesin içini bir fare misali...
Biz ilk ayrılan değiliz.
Gömeriz içimize ne yaşamışsak, ne etmişsek, onun hayaliyle bir ömür tüketiriz.
Sen gidersin, belki mutlu olursun.
Ama ben… Hiç bilmiyorum, zaman ne gösterecek, onu da bilmiyorum.
Önümde kapkara bir yol var, kör kör gidiyorum.
Dedim ya,
Sen içindekini dök, ne varsa, al benden sök.
Bir daha görüşmeyeceğiz, biliyorum.
Eğer hesap açık kalmışsa, mahşer gününde bir hesabımız olacak elbet.
Orada görüşürüz, orada konuşuruz.
Belki de orada birleşiriz... Benim, benim bir tek umudum var orada.
Yoksa yeryüzünde senden başka hiçbir umudum yok, yaşamak için.
Sen gidiyorsan, git…
Mutluluğuna mutluluklar ekle, dileklerine dilek tut.
Ve beni unut,
Ta ki mahşer gününe dek...

Memoçilo