Son veda Şiiri - Gürsel Pal

Mahsun bir gece,
Yüreğim gibi hâr da.
Ey yer yüzünü
Gök yüzünü yaradan,
İsyanım sukut,
Dilim lâlda.
Yoktur sana isyanım,
Neden diye sorgulamalarım.
Elbet vardır sebebi
Bu kadar derdin,
Bu kadar derin bir acının.
Her canlı gibi gideceğim elbet,
Belli ki erken olacak,
Yapraklarım dökülüyor canımdan,
Can dallarım baharsız
Kuruyacak.
Ben eyvAllahimi çekip gideceğim,
Biliyorum her şeyin bir bitişi var,
Ben de biteceğim.
Ne mutludur bu bana,
Son bir son olacak acılara.
Ne bir yorgunluk kalacak bedenim de,
Ne bir kalp ağrısı yüreğim de.
Ey yeri, göğü yaradan...
İsyanım yoktur asla sana,
Yaşadım yasaya bildiğimce,
Okudum, dinledim, sevdim.
Yazdım yaşadıkları mı
Ve yaşamadıkları mı,
Elimden, zihnimden, yüreğimden geldiğince.
Bazen konuştum,
Çoğu zaman sustum,
Bildikleri me,
Bilmedikleri me.
Derdi keder denizine bulandım,
İbrahim'in ateşine düştüm yandım.
Leyla'nın Mecnu'nu bendim,
Aşkın büyüsüne bulandım.
Bitmek, başlangıcı bir şeylerin,
Başlangıçların bitişi gibi.
Bu hayat denilen şeyde
Hüzün bana düştü,
Çok hüzünlü yaşadım.
Yaşamadığım bir şey kalmadı,
Yasaya bildiğim kadar hayatı yaşadım.
Şimdi bir bitişte ömrüm,
Dallarım da yapraklarım yok,
Bedenimi sardı hastalıklar,
Kurudum dim dik ayaktayken.
Bir fırtına esecek,
Toprağıma yıkılacağım.
Zaman geçecek,
Toprağa karışacağım.
Unutulmayan kim kalmış ki bu Dünya da?
Elbet ben de unutulacağım.
Bitmek başlangıcı bir şeylerin,
Toprakla ben, var olacağım
Bu son veda da.
Gürsel Pal