Son Veda Şiiri - Kadir Cesur

Biraz önce en son vedalaştığımız yerdeydim.
Şöyle bir durup baktım da,
O vedadan sonraki sen, "sen" değildin.
Sırf vedalaşmak için mi oralara kadar gitmiştik?
Gülerek, şakalaşarak çıkılan bir yolun,
Susarak, somurtarak bir dönüşü olmuştu.

En son orada vedalaştım seninle.
Ve sen orada kaldın, ben döndüm.
Katıksız ve yalansız bir sevdanın son noktasını sen orada bıraktın.
Sonrasında yanımda oturan sen değildin.
Çünkü sen susan değil, konuşandın.
Çünkü sen soğuk değil, sıcaktın.

Biraz önce en son vedalaştığımız yerdeydim.
Ve deniz ilk defa bu kadar hırçın gözüküyordu.
Bulutlar susuyor, yıldızlar konuşuyordu.
Biri "güneş de şahittir" derken,
Bu gece vakti yine güneş doğuyordu.
Şahidim olan güneş...

Biraz önce en son vedalaştığımız yerdeydim.
Sana en son el salladığım yerde...
Bu son vedalaşmaydı.
Çünkü sen susan değil, konuşandın.
Çünkü sen soğuk değil, sıcaktın.