Son Veda Şiiri - Yunus Özkan

Kış mevsimi
Simsiyah bir geceydi
Ay bile yuvasına saklanmıştı
Cam kenarından izlerdim
Yağan, duvağın kadar beyaz şefkatini

Gece ayaza tutardı
İçime yavas yavas işlerdi
Sol yanımı bi titreme alır soğurdum senden
Sahi sen canımı acıtan güzeldin...

Gözlerini arardım yanan şömine ateşinde
İçimi ısıtmazdı gözlerin gibi nedense
Sahi, neden uzakları yakın edemedik seninle
Kimi bekledik, neden acele etmedik

Mum ışığında neden kırmızı şarap içmedik
Ellerim üşüyor teninde bir ürpertimi var
Sevgimi emenat ettiğim sevgili
Sahiplendiğin gönlümü neden bırakıp gittin ki

Say ki ben bu gönlünün son zerresi
Saklanamadığım cümlelerimin tek hecesi
Kimsesizliğimin çözülmeyen bilmecesi
Sızısı içimde nakış nakış fer fecir çetresi

Dilimde eksik olmayan bir tad var hala
Kalbimin sahibine attığı anlarda
Tenlerin buluştuğu coğrafyanda
Bir ohh çekipte, bana kalan içimde ukte bir an

Dilimin döndüğünce sahiplendiğim sevgimde
Gitmelerin kaçınılmaz sona attıldığı adımlara
Eşlik etmek zor, isyankar ruhu taşımak zor
Zorluklara göğüs açmış bir veda bu sevgili

Sanki son bir veda değildi canım sana feda derken
Eğer tanısaydı zaten, çok görmezdi azraili son nefesini
Almazdı, beni böyle bırakmazdı...
Gece karanlıktı ay saklanmıştı
Bu acı vedaya şahitlik etmediler

Sessizce giden bir ruhun ardında
Yağan kar taneleri nur dağında zemzem
Gönlümün pınarında gözyaşına dönüştü
Ağlamaklı gözlerime aldırma
Bilirim cennetin kapıları açıldı sana

Hayata...
Kadere...
Sevgime...
Aşka...
Ve mutluluğa
Bir keşkem var sadece...
Yeminim var...
Sadece, sana...