Son Veda Şiiri - Oktay Yalçın

Bir trafik kazası sonucu ölmek.Pardon kaza oldu.Ünlü tiyatro sanatçısı Onur Bayraktar’a ait bu sözler…Ölümü ne kadar düşündük acaba? Yazıma bu sözlerle başladım,çünkü bir gün bende muhtemelen böyle bir sözle veda edeceğim bu dünyaya…sevdiklerime…beni sevenlere…

Kara haberim çabuk yayılacak etrafa…belki bir telefondan belki de günümüzü harcadığımız facebook sayfalarından duyacaksınız bir kazaya kurban gittiğimi...sonra duvarıma yazacaksınız Allah rahmet eylesin,çok severdik diye(!) Peki ya gerçekten sever miydiniz beni?

Bir soğukluk kaplıyor bedenimi,
Gözlerimi açıyorum,
Fakat kurtulamıyorum karanlıktan.
Hani böyle nefes almaya çalışıyorum da,
Bir şey sıkıyor boğazımı,
Tıkanıyorum.
Haykırışlarım sessiz kalıyor…
Gözlerimi açmaya çalışıyorum,
Ama olmuyor,
Göz kapaklarımı sıkıyorlar,
Elimi götürüyorum,
Buz kesmiş badem tanesine değiyor parmaklarım,
Anlamlandıramıyorum,
Sonra bir haykırıştır kopuyor,
Annemin çığlıkları yankılanıyor her yerde,
Yanına gidiyorum,
Ama duyuramıyorum sesimi,
Teselli edemiyorum,
Ne olduğunu anlayamıyorum,
Biri yatıyor salonun ortasında,
Öyle boylu boyunca,
Üzerinde beyaz bir örtü…
Annem başında,
Gözyaşları sel olmuş akıyor,
Merak ediyorum,
Kaldırıyorum hafifçe örtüyü…
….
Ama
….ama
Bu benim(!)
Karıncalar istila ediyor sanki bedenimi,
Gözlerimin önüne siyah perdeler iniyor,
Beynim soru işaretlerinde boğuluyor,
Büyük bir sarsıntıyla sallıyorum annemi,
Buradayım diyorum,
Ölmedim diyorum,
Duyuramıyorum,
Çığlıkların sessizliğine gömülüyorum,
Sonra siyah cübbeli giriyor kapıdan,
Bir tabuta koyuyorlar bedenimi,
Kilitleniyorum,
İzlemekten başka bir şey yapamıyorum,
Sanırım ben artık gidiyorum,
Caminin avlusunda,
Musalla taşında bir beden,
Sesini kimselere duyuramayan bir ben,
Benim başımda bir kefen…
Bak şu köşede yığılıp kalan babam,
Oysa onu hiç böyle görmemiştim bunca zaman,
O hep benim kahramanımdı,
İdolümdü,
Güçsüzlük yakışmazdı ona,
Hep dik durdu milletin karşısında,
Şimdi yitip giden evladına bu haykırış,
Dizlerinin bağını çözen bu acı terk ediş,
Annem desen,
Gelmiş sanki benimle,
Ben,
Hiç bu kadar boş bakarken görmemiştim onu,
Bu kadar boş,
Ve bu kadar yaşlı,
Gözbebekleri boğulmuş sanki o yaşların içinde,
O en zor anlarımda beni güldürmeye çalışan gözleri,
Benim yanımda olan gözleri,
Şimdi benim yüzümden ne hallerde,
Ulan değer miydi bunca acıya be!
Dostlarım her zaman ki gibi yanımda yine,
Alışkınım aslında ben onların bu hallerine,
Az mı içtik giden sevgililerin ardından gecelerce,
Az mı ağladık çalan şarkıların eşliğinde,
Az sığındık birbirimize çıkmaza girdiğimizde,
Ama ben,
Bu sefer çıkmazdan kurtarmak yerine,
Çıkmaza soktum onları kendi ellerimle,
Nasıl vereceksin bunun hesabını söylesene….
Ya sevgilim,
Bir damla gözyaşına dünyaları yakardım,
Başını göğsüme koyup saçlarını okşardım,
Sımsıkı kollarıma sarardım,
Karanlıklarına güneş gibi doğardım,
Ben onun bir gülümsemesine kalbime kanat takıp uçurumlardan salardım,
Şimdi gözyaşlarını silemeyeceğim kadar uzakta ellerim,
Beni affet,
Güzel bir gelecek veremediğim için affet beni,
Seni terkettiğim için,
Sözümde durmadığım için affet,
Yaşamak varken delice,
Ölüme koştuğum için affet beni,
Sen yerine kefene sarıldığım için,
Sıcacık dokunuşuna,
Toprağın buz gibi ellerini tercih etiğim için affet…
Kardeşim,
Her zaman ki gibi başın diksin yine,
Ulan az mı kafa tuttun bana milletin içinde,
Ama herkese karşı savunurdun sen beni yine,
Babama kafa tutmuştun hatırlıyorum bir keresinde,
Sen de affet beni,
Bırakıp gittiğim için seni,
Bu kadar yükün ağırlığına kurban ettiğim için,
Affet beni,
Annemle babam sana emanet…
Şimdi…
Sonsuza dek veda vakti,
Son kez hissedin ağırlığımı,
Ve bırakıp gidin beni toprağa,
Ne zaman sıkılırsanız bu kahpe dünyada,
Ağırlayacak yerim olmasa da yanımda,
Gelin sabaha kadar dertleşelim burada…