Senin bana verdiğin en acımasız ceza; gidişin
Kalbimi ağır yaralı bırakıp gidişin. Keşke diyorum, keşke öldürseydin. Çünkü, öldürseydin her aklıma gelişinde başımdan aşağı kaynar sular dökülmüşcesine yanmayacaktım. Sen giderken sustum, bekledim. Belki dedim belki döner. Ama arkana dahi bakmadın.Ayak seslerin beynimi kemiren çığlıklar gibi yankılanıyordu beynimde. İlerdeydi adımların hep ilerde.
Attıgın her adımda hayallerim biraz daha yıklıyordu üstüme. Üstüne kalbimin kırıkları. Nasıl altından kalkacağımı bilmediğim bu enkazdan çıkmak zorundaydım ama nasıl? Belki dedim, başarırım. En yakın arkadaşım olmuştu ’belki’ler.
Sonra bakmaya kıyamadığım resmini getirdim odandan. Hani baş başa gittiğimiz İstanbul gezisinden. Adına şarkılar, şiirler yazılan istanbul’un güzelliğini, güzelliğinle ört pas ettiğin resim. Aldım karşıma, 2 kadeh koydum masanın iki ucuna.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta