Son Telaş Şiiri - Bilgin Subaşı

bulduğumuzu sandığımız derinliğimiz:
ne kadar derinsek içimizde,
o kadar büyük çaresizliğimiz...

uçan, uçuşan pembe hayallerimiz
bir imgede soluklanıp,
yetişmeye çalıştığımız düşlerimiz

ayrılan yollarda,
ayrı dünyalarımızın yolculuğu var
güneye gider senin gemin,
rotasız kuzeye açıldı benim gemim

kuzeye de;

anladımki ömrün en güzel son durağı yok!
ömürde bir tek güzel durak var,
ya hiç gidilememiş ya da çoktan geçilmiş
o durakta alınmış, verilmiş ve o durakta kalmış son hesap

desen; diyebilsen şimdi bana en yalın haliyle seni...
desem; diyebilsem sana tüm çoğul haliyle bizi...

pamuk ipliği hayat, sen ben ve bize ne kadar keskin kelimeler
bir beraberliğin arasına nasıl da giriyor bir kılıç gibi kesişmeler

ve yan yana durup, birbirine ardını dönenler..
nasılda uzun, nasılda uzun bu bitmeyen yaşamlar

andıkça, anlattıkça bitmeyen uçsuz bucaksız anı’lar
nasıl, nasıl bırakıp gittiniz beni bu intikımın kucağında

ey yalnızlık! azapta gereksin. gelin üçer beşer
içimde kalan tek sağlam yerim: son umudum alın şaşar beşer!

olmasın cılız bir umudun gölgesinde olabilme ihtimali
büyüsün içinde sana yetecek kimsesiz yetim düşlerin..

el’mi aldın, el’mi verdin, tutamadın tutunamadın, tutulmadın
kaydı toprak, uçtu mekan; toz, bulut, sağanak;
bir telaş, pür telaş.
İşte bu; son telaş!

B.S..../olanların ardından eylül! 2011