Son Tango Şiiri - Ayşe Uçar

Son basamaktı dayandıkları kapı
Sonun başlangıcında yığılıp kaldılar sessizce

Patlayan bir volkan gibi dağıldı
Bölündü parçaçıklara
Merdiven altı düşlerinde kayboldu insanlık
Alın yazgılarında leke, ellerinde kandan mürekkep
Yazıp çiziyorlardı boşluğa

Oysa, son tango bitmemişti
En hararetli yeriydi dansın
Siyah smokinli elbiselerle çok da şıktılar
Ya dantelalı elbiselerde kadınlar
Tam bir kuğu misali süzülüyorlardı
Aşkın şarlatan yüzünden riya akarken
Salyalı ağızlarından süslü sözcükler dökülüyordu

Bir meczup
Sıradan insanlara tütsüler eşliğinde ninniler söylerken
Nasıl da tatlıydı kan uykuları
Uyanmak istedikçe yeniden
Esir düşüyordu durağan beyinleri

Kızıl bulutlar yerlere yayılmış
Mahşer yeriydi meydanlar
Güneşin ağlamaklı yüzü mahçup
Puslu bir havada
Kuzuları parçalarken çakallar
Sırıtıyordu sırtlanlar

Çılgınca sevişirken suretsiz bedenler
Toprağa genetiği oynanmış döllerini fışkırtıyor

Çocuklar
Ellerinde eçüş büçüş yiyecekler
Kuru kafalarla misket oynuyor

Bebekler çengellerde lime lime sallanırken
Saçılıyor umutlar nar taneleri gibi
Acımadan ezip geçiyor dev bir ayak
Gelecek hepten yok oluyor

Gecenin koynunda
Azrail
Tek tek toplarken canları
Yanık tınısıyla bir keman ağlıyor
Bir de huşuyla melekler…

(17-12-2009)