Son Söz....(sözde) Şiiri - Özgür Hatem

En çok bildiğimden, yanıldığımı anlatmaya
Oturdum buraya...
Kapılarda, eşiklerde tükeneni saymak için
Son söz gibi bir şeydi
İçimin anahtarı kendi yanılgısında eğildi

Sözler vardı, benden önce...
Anlatacaklarım, sözde hayata dair
Hayat, kendi kurgusunu bitirmiş bile
Var sandığım için, rahat davrandığım
Her yeni oluşumda bir eskime.

Kendinden çıkıp,
Daha daha, kendin olma düşleri,
Kendini bükemezken,
Yeni bir ben çıkarmak gibi
Sözde kalesinde sahte dünyaların
Varlığınla bir gerçek yaratma işi...

“En kolay kendini yanıltır insan” dedi, dostum
Arenanın ortasında dururken çırılçıplak
Dövüşmenin, yürek ehli olduğunu sanmak
İlk elden yanılmak...
Sarpa sarmak...

Zora koşmak kendini, sözde bilgenin işi
Az bilip, çok yanılan adamlar zorda şimdi
Bilge, kendi sözlerinde tıkandı
Hayat yine bildiğini okuyup
Hükmen, maçı kazandı...

Son söz demiştim ilkin,
Vardığım kapılar,
Yitik umutlar...

Yola gelmez varlığım...
Her yenilgide, ölüyorum sandığım,
Dize gelmez düşlerle, uykulara daldığım
Kendi anahtarını, yeniden yaptı şimdi...

Zaman, kendi tortusundan bir “an” bıraktı
Yine çoğaldım
Yine düşler kazandı.
Gel-git kıvamında bir virgüldü
Son söz aymazlığında kağıtlara isyanım.

Hiç bitmeyecek, yeniden başlamalar
Eşiklerde kararıp, baştan yola çıkmalar
Her yeni düşte, bir daha yanılmalar
Biliyorum sandığın, bir ufak zerre burda
Zamanın deryasında, varlığım nokta işte...

(16/10/2002 Mersin)