Son sesler - Kısa bir öykü

Dışarıdan yolunu şaşırmış martı çığlıkları ve ağaçlarda konmak için dal arayan kuş sesleri birbirine karışarak önce odama sonra kulaklarımın içine doluyor...
Ama bu ne güzellik böyle.., .
Müthiş bir armoni içinde bana duymak istediğim., sevdiğim bütün türküleri., şarkıları sanki hep bir ağızdan ., koro halinde söylemek istiyorlarmış gibi birbirleri ile uyum sağlamaya çalışıyorlar...
Ve ben onları daha çok duymak., seslerini daha çok dinlemek istiyorum... Söyledikleri türküleri., şarkıları..., söylemeye çalıştıkları her şeyi..
Kanatlarımı onların kanatlarına karıştırmak istercesine., penceremin kanatlarını daha çok açıyorum...
Ama yetmiyor..., pencerelerin açık olması yetmiyor...
Birden gözüme ., duvarımda dayalı duran ve muhtıra günlerinde başkalarının yazdığı bir hikayeden kalan balyoz ilişiyor...
O hikayeyi yaşayarak okurken başıma inen bir balyoz...
Balyozu alıyorum elime.. Ve başlıyorum duvara vurmaya...
.,
Duvarlarımı yıkıyorum.,.
Duvarlarımı yıkıyorum, sessiz bir gürültüyle...
Ama kuşlar duvara daha ilk darbeyi indirdiğim an da ürküyorlar...
Ürküp ., kanat-kanat ., kanatlanıp kaçıyorlar…
Yıktığım duvardan gözüken. bomboş gökyüzüyle göz göze bakışıyoruz...
Kanat sesleri giderek uzaklaşırken kanatlarım yere düşüyor...

. ,

Ve sesler kesiliyor...
Acaba kuşların birden kaybolup seslerin kesilmesinden mi bilmem ama şiddetle üşümeye başlıyorum....
Gerçi şimdi mevsim bahar değil …
Ama baharın öncesinde miyiz sonrasında mı..., onu da bilmiyorum...
Hem bu sene bahar hiç gelmedi ki..,nasıl bileyim önünde mi- arkasında mı olduğumuzu...
Bildiğim tek şey .., çok üşüyorum....
Penceremin ardına kadar açık kanatlarının yerinde şimdi yıkık bir duvar ve bomboş gökyüzü....
Çok üşüyorum…
.,
Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlarken kulaklarıma kuşların söylediği şarkıların-türkülerin yerine giderek daha da yoğunlaşan çelik bir uğultu dolmaya başlıyor acı bir siren sesi ile birlikte...
.