Son Şarkısını Söylüyor Şimdi Ayrılık Şii ...

mükemmel bir şiir okudum şair yüreğiniz var olsun. kaleminize sağlık. saygılar rukiye hanım

Ellerimde barış, dört bir yanımda pişmanlık
Son şarkısını söylüyor şimdi ayrılık
Dönüp bakmadan arkasına
Sessizce uzaklaşıyor sancı içinde vuslat! ...

Yeniden sunulur mu yaşam bana
Sevmeyi öğrensem? ...

YİNE YENİ YENİDEN AŞKLAR SEVGİLER GELECEKTİR YÜREĞİNİZE..SON ŞARKISINIZ SÖYLESEDE AYRILIK O AYRILIK ŞARKISIDIR BUNDAN SONRA MUTLULUK ŞARKISI SÖYLER DİLERİM YÜREĞİNİZE..KUTLUYORUM ZEVKLE OKUDUM VE ÇOK BEĞENDİM...TEBRİKLER

Sevmesini öğrensem?...Final güzeldi


Yüreğine Sağlık
Saygılarımla

Yaşam hep gün doğumuyla yeniden sunulmaz mı bize Sevgi ve sevmekte yüreğimizin aynasıdır harika bir şiir okudum yüreğinize sağlık tam puan şiir bahçenize

Ellerimde barış, dört bir yanımda pişmanlık
Son şarkısını söylüyor şimdi ayrılık
Dönüp bakmadan arkasına
Sessizce uzaklaşıyor sancı içinde vuslat! ...

mükemmel bi şiirdi..yüreğinize kaleminize sağlık..tam puanımla sevgiler..

nefisss...kalemi zevk ve keyfle okuyorum..sevgiler..

Sevgili Şair dost.Harika bir şiir sundun bana. Ayrılıklar hep yalnızlıkları getirir sonunda.Evrim mağduru çiçeklerinle birlikte sevmeye geç kalmış bir ömür bir bütünlük oluşturuyorki çok güzel. Yaşam insana yeniden sunulmaz ama geriye kalan ömrün kıymetini bilmeyi öğretiyor belkide. Bir günde iki günü üç, beş günü yaşamak gibi. Yaşam savurganlığında bulunmamak lazım. Mutluluğu günübirliğine yaşamak lazım. Aşk adına sevgi adına, gezmek eğlenmek adına,paylaşmak adına, Yaşamınızda sizin yüzünüzü güldürecek herşeye kapınızı açın. İnsan yaşamında paylaşım adına yapacağı fedakarlıklardanda mutluluk duyar ama bunu yaparken kendinizi feda etmeyi hiçbir zaman düşünmeyin.Güzel bir şiirdi. 05052893879 canbaba


BOYNU BÜKÜK YALNIZLIK


Dişleri çürümüş bir ağız gibi
ahşap evler birbirine yaslanmış.
Sararmış, rengini atmış duvarlar
hayat yokmuş gibi yaşama durmuş.
Tarih bugün isyan eder belki de
böyle yasak savar konuşmaların
tavan arası yalnızlığında.
Dar ve küçük pencerenin perdesinde
ve loş odada titriyordu mum ışığı.
Tavan arası, günahlarında susan
ve kasveti dağıtan sığınağıydı aşkının.

Bir enkazı gezer gibiydi geçmişi
sessiz eşyalar içine yığılıp
küfünü dağıtıyorken kapalı odanın.
Rum aksanı ile
Türkçe konuşuyordu.
Kaçırıyorken bakışlarını
alay eden bir insanın yüzüydü yüzü.
Sevdasıyla birlikte
mahsur kalmış
sıkışıp cendereye.
Alevden bir dil gibi
kapıdan sızan ışık.

Tavan arasının ışıklı gözünden
perde hafifçe kımıldar rüzgar girip.
Müphem hayaline
yalnızlık hükmü verir
büyük pişmanlıklarla dolu yaşam.
Gözleri kapalı gider iç güdüyle.
Kimi zaman deli bir keşiş gibi
şeytanla dost olur,
kim zaman hapseder
kendini bir manastıra.

Keyfinin sisli bulvarlarında
öfke ve kuşku kırıntılarının
bulutları içinde yüzüyorken,
içinde tuttuğu bir soluk gibi
boşaltıverir bir nefes verip aşkını.

Havasız kuytu köşelerine evin
kadınca bir parfüm yayılır,
kadınca bir tutukluk yapar elleri.
Yamalı bir sevginin üstüne
biraz tuzu eksik olsa da
fark etmez,
aşkın tadına hasretlik kattı mı
tadına hele sırılsıklam eylül....

Hoyrat ellere vermeye kıyılmazsın
kuru bir ses, kuru bir nefes olsan da
süzüp eleştiren bakışların,
itaatkar bir öğrenci gibi
battal bir masanın,
battal bir iskemlesinde
pencere önünde oturup
kucaklaşmış gibi çiçeklerle
yüzleşir suskunluğunda tenin.
Yüzündeki sert hatlar derinleşir sessice
meşakkatli günlere kalır artan ömrün
ve ustalıkla sıyrılır aşkların suçundan.
Kuvvetli bir esans ve pudra kokusu
çekmeden yaşamı iki nefes,
bunaltır doldururken genzini.
Sevişmeden önce zil zurna
aşkta mekan tasvirlerine dalar gözlerin.

Ve sonra
frapanca giyinip
çıkarken dışarıya,
yasak öpüşlerde
gizemli neler döllerdin aşkına.

Telaşlı elbisen
ve kır çiçekleri telaşlı üzerinde
ve kıvrımlarında desenler
ve adım atışlar telaşlı.
Bir bıçkın delikanlıyla aşkının
etrafına saçıp düşlerini,
düz ökçeli rüküş ayakkabınla
tezat bir yürüyüşündü
bozuk kaldırımlarında sokağın.
Gözü bozuk bakışlardı çevrende
içinde bir heyecan yaratan.
Parça bölük, yarım yamalak
çarpa çarpa geliyorken
gece karanlığında birkaç çift ayak sesi,
her şey susmuş yüreğindeki pansiyonda
hayat durmuş gibi
şehrin sokakların da.
Bir kat daha yabancı şimdi
tozlu aşk sayfalarında
yalnız bırakılmış cesaretler.
Bir bakış, bir ürperti
kenar mahallelerinde şehrin
ve yalnız bırakılmış
yüreğinin istasyonlarında.
Bir enkazı terk edip
eski bir elbise gibi üstünden
çıkarınca aşkını,
koskoca bir hiç kaldı geriye
koskoca boynu bükük
bir yalnızlık.

Ahmet Canbaba

umut ve sevgi..hiç eksilmesin..
aksi bir durumda yaşanılmaz ki..

Son Şarkısını Söylüyor Şimdi Ayrılık

Yaprak dökümünden sonra ağlardı
Masal kentinde baharım.
Uçurumlar içinde bir can
Gün çalarken ölümden
Süzülürdü yaşlar yanağımdan...

Kırmızısında çatlamış bir avuç toprakla
Yarı canlı yaşamına kavuşurdu aşk.
Mum alevinde erimeden biçimlenirdi
Ezgiye uzanan tutsak ellerimde vuslat...

Umuda ışık bir gölge görseydi karanlık gözlerim,
Sönmeden parlardı güneşin kızgın göğsünde kaderim
Ve boz bulanık suda yeniden açardı
Evrim mağduru çiçeklerim...

Gök kubbeyi kırıp,
Öfkeyle düşmeseydi pencereme yağmur
Mahzun mahzun bakmazdı sessiz gülüşlerim
Ve camdaki yüzüme dokunsaydı bir damla yaş
Islanırdı yüreğimde küllenen umutlarım! ...

Ellerimde barış, dört bir yanımda pişmanlık
Son şarkısını söylüyor şimdi ayrılık
Dönüp bakmadan arkasına
Sessizce uzaklaşıyor sancı içinde vuslat! ...

Yeniden sunulur mu yaşam bana
Sevmeyi öğrensem? ...



Rukiye Çelik
23.01.2009 14:49:00

Rukiye Çelik



rukiye hanım ;

bu yaşamda her şey biz insanlar içindir ..aşkta sevdamızda ve hayatın tüm rernkleride..ama mutluluk sevmeyi öğrenmekten geçer.

çalışmanızı beğenerek okudum..

kutlarım saygın kaleminizi.tam puan 10...Akçaydan selam ve saygılarımla...ibrahim yılmaz.

Sevgi;Kaleminizden yüreğinizden hiç eksilmesin.Saygımla..