Son Saatler Şiiri - Bayram Karaali

Yağmurlara bıraktım kırık kanatlarımı,
Bulutlar'ın yitirdi beni, o günden sonra,
Kırık, yitik bir kartal kanadı sefil ve zavallı,
Bitişin, tükenmenin son saatleriydi karar verişin....

Ben orada bıraktım, o; saatte yaralı yüreğimi,
Toprağımın suya açlığıydı, anlayamadın,
Bir son saatti işte; yürümekmi? ne yürümek ama,
Yağmur ormanlarındaydım, peki sen neredeydin?

Öyküler yazıldı, Şiirler yazıldı insan tarihimizde,
Bir sen, bir ben olmadıkki bu aç kanatsız tükenişte,
Ne istasyon kaldı, ne son liman artık gidişteyim,
Demir çarığım, asam ağlıyor yollarımın zorlu hallerine...

Çığlıklarına anka kuşları ağlamaktalar sen saklandığında,
Uykularımın arasında, peri masalıydın birazda acıklı,
'Ben Adam Olmam' demiştim bir şiirimde romanım uzun,
Bir garip Türk filmiydi anlatılanlar senin için...

Neredeydin? Bulutlarını yağmurla doldururken,
Sen bilmezdin; fırtınalarına rüzgarları katttığında,
Sevdamın karşısında tanrılar bile secdedeyken,
Neydimki? o fesat, o günahkar yağmurlarını toplarken...

Bir toy çırak, bir acemi ağır işçi, emek vermedeydi,
Öğrenemedi ustalığı, ağır işçiliğini, emekçiliğini,
Sevda emekçisi aşk emekçisiydim, öğrenemedim,
Zor zenaattı vesselam, öyle pazar karı değildi...

Bayram Karaali
15.06.2002