Son Pişmanlık Şiiri - İsmet Murat Müçtehit

SON PİŞMANLIK
Aklıma geldi mezarlıktan, geçerken, bir Fatiha, Yasin okumak,
Geçmişlerimin ruhuna, bağışlamak, onları yâd etmek istemiştim
Ama yapamadım, okuyamadım bir türlü sustum
Sessizce gözümden boşanan yaşlara, bakarak

Çünkü bilmiyordum, Fatiha’yı, Yasin’i, bir türlü fırsatım olmamıştı
Ezberlemek için çaba sarf ettim, lakin ezberleyemedim zihnim zayıflamıştı
Keşke gençliğimde ezberleseydim diye, dönüp baktım; maziye çaresizce
Ağladım halime, gençliğim harap olmuş oyun eğlence peşimi bırakmamıştı

Hey hat ben ne yaptım diye haykırmak istedim pişmanlık içinde
Haykıramadım sanki dilim tutuluyor kelimeler çıkmıyordu boğazımdan
Cümleler yetersiz, kelimeler kifayetsiz kalıyor dökülmüyordu dudaklarımdan,
Bedenim ihtiyarlamış, içimi bir hicran kaplamıştı bakakaldım sessizce

Ben yapamadım, okuyamadım, evladıma baktım o okusun dedim bari
Umursamadı dinlemedi bile, kalkıp uzaklaştı yanımdan hızlı adımlarla
Seslendim geriye döndü yüzüme baktı haykırdı bir bir kelimeleri
Senin yapmadığını ben niye yapayım dedi üzerime yürüdü hışımla

Bir kez daha yıkılmıştım, anlamıştım, yaptığım hatayı ama nafile
Ne geriye dönüş için bir imkânım, nede halimi arz edecek bir yakınım vardı
Yüreğim burkuldu, ümitsizce kaldırdım ellerimi sema ya dua edeyim diye
Artık iş işten geçmişti çok geç fark ettim anladım, ama ne çare hatamı

Müçtehit olarak Çok pişmandım yaptıklarıma karşı; baka kaldı gözlerim gizlice yaş akıtarak
Gençliğime dönüş için bir imkânım olsaydı ezberleye bilseydim Yasin’i, Fatiha ‘ları
Son pişmanlık tı yaptığım hiçbir faydası olmadığını anladım ağlayarak
Sefaletten kurtaramadım kendimi boşa harcadım kaybettim, tükettim ömür sermayemi.

İsmet Murat(Müçtehit)
Halk Şairi