Son Nokta Şiiri - Hakan Baş

Köhne bir yaşamın en derin çığlığıdır bu serzenişim
Her yer kapkaranlık çaresizlik içime işlemiş bir kere
Yalnızlık; geceler boyu süren, uykularımı kaçıran,
En derin duygularımı körelten keskin bir belaydı belki de

Geçmişim idam sehpalarında boy gösteren figüran misali
Ve darağacına asılmış tek suçu yalnızlık olan gençliğim
Bu hayatın çıkmazında kaybolmuş
Belki de onu bekleyen hazin sonunun seyrine dalmıştı

Bu şehrin sokaklarında kaybolan bedenim
Ruhumun sesini dinlercesine inadına suskun
Dağların o heybetli görkemi karşısında
Bir o kadar da ezik duygular içerisindeydim.

Ser sefil yürüdüğüm kaldırımların yorgun bekçisi
Sensiz gecelerin karanlığında ürperen bir yüreğin
Acı iniltisiyim
Kimi zamanda kimsesiz yapayalnız ve çaresizim

Umutlarımı bırakırken okyanusun derin maviliklerine
Keş kelerle dolup taşan bir ömrün
Gelebileceği en son noktayım
Herkesten uzak ve tek başımayım