Son Dize" Şiiri - Mustafa Muho

Bir defterin en solgun kenarına
Adımı değil, suskunluğumu yazdım.
Geceyi yastık ettim alnıma,
Yıldızlar bile düşmüyor artık yanıma.

Gözlerim, kapanmadan önceki son sahne:
Bir çocuğun ağzından çıkan "neden?"
Kalbim...
Bir yalnızlık çanı gibi çalıyor içimde,
Duymuyor kimse, ben bile bazen.

Her kelime, boğazımda bir düğüm
Her nefes, eksilen bir yemin
Sevilmek istedim,
Ama sevmenin neye benzediğini unutmuşum ilkin.

Ne küfür ettim hayata,
Ne de af diledim Tanrı'dan.
Sadece yoruldum.
Sessizliğin bile anlamını yitirdiği bir çağdan...

Şimdi gidiyorum,
Ama kimseye kırgın değilim.
Çünkü en büyük kırıklık
İçinde kırıldığın aynadır, değil mi?

Belki bir gün biri okur bu satırları
Ve “burada bir insan varmış” der…
Hepsi bu.
Bir iz, bir iç çekiş, bir son dize.