Son Bulur Şiiri - Halil Kumcu

İçime döktüğüm yarım şiirler,
Kavurur sol yanımı yaş aldıkça.
Dilde bir bir kuruyan yetim sözler,
Şu alnım kirpiğimle yaşlandıkça;
Dikiş izlerime yaralar siner.

O uzun yaş örtüsü mezar taşım,
Usandı artık gözyaşım dökmekten.
Ölüm döşeğimde tabut tanığım,
Hayat denilen aynaya benzeyen,
Senden bana yadigâr son durağım.

Geçmişin hep tüter yalnızlığımda;
Ne belli bir yerim var ne de yurdum.
Anlamsızlaşıyor her şey zamanda;
Ardın sıra sürünüp gidiyorum;
Bir doğdun, bir battın yalan dünyamda.

Sensiz yaşamak bir hüner değil ki;
Yürek bedenden yorgun bu aralar.
Çığ gibi büyüyor içimde sanki,
Bu çaresi olmayan hastalıklar;
Aşk neden bu kadar canım yakar ki?

Oy hep seni sayıklar makam taşım;
Kimden soram yokluğun hesabını.
Çocuk gibi ağlar yas tutmaz mıyım?
Neylerim ilk aşk, ilk göz ağrısını;
Vurur göğsüme, dibe çakılırım.

Aklıma vurup geçen sesin çatlar;
Bir boşlukta yapayalnız çaresiz.
Batık bir aşktan o enkazı çıkar,
Kaçıp gitsem bu hikâyeden izsiz;
Titrek bir kandil ışığı yargılar.

Bir soluk bu kadar upuzun olur;
Doğduğum gün başladığım o ölüm.
Gelir elli üç yılımı susturur;
Şimdi eski bir takvime gömdüğüm;
Biter ve beyaz bir düşle son bulur.