Son Bölüm Şiiri - Sibel Orcan

Umarsızca toprağa düşmüş bir tohum gibi
Yürüyorum kabrini arayan merhum gibi

Simsiyah şövalyeler göğü kararttı birden
Güneş görünmez oldu nem kokulu şehirden

Kılıç kından çekildi, vuruştu yıldırımlar
Şakırtısından korktu zavallı kaldırımlar

Hiç aldırış etmeden bulutların terine
Bir huzurla uzandım çimlerin üzerine

Dönen dünya değil de sanki rüzgarın başı
Saçlarımı tararken boşunaydı telaşı

Bedenimde her hücre yağan yağmuru emdi
Tanımadım ben beni, bu yerde yatan kimdi?

Hiçliğim dolaşırken parmağımın ucunda
Varlığım bir damlaydı doğanın avucunda

Yüzümde bir tebessüm, izliyorum etrafı
Baktığım son karedir hayatın fotoğrafı

Sağımda ve solumda duyuyorum sesleri
Kulağımda titreşti melodik nefesleri

Yanımdan koşar adım karıncalar geçerken
Serçeler cıvıldadı köpekler su içerken

Uzaklarda bir yerde çocukluğum ağlıyor
Annem gözyaşlarıyla göbeğimi bağlıyor

Yağız atlar üstünde yaklaşırken ak ölüm
Boğazım düğümlendi yarım kaldı son bölüm