Sen Şiiri - Sibel Orcan

Ömrümün çatağında senden önce kördüm ben
Aşkın en saf halini gözlerinde gördüm ben

Daha o ilk bakışta mühürleyip ismini
Zihnimin duvarına nakş eyledim resmini

Ebrûleşir gözlerim bu aşkın sevincinde
Işıl ışıl bakıyor renk cümbüşü içinde

Yüzümde yerli yersiz beliren gülüşler çok
Şu aptal âşıklardan benim de bir farkım yok

Renkli bir kilim gibi yüreğimdeki desen
Her motife yenisi ekleniyor ne desen

Göğüs kafesimdeki sanki bir çalıkuşu
Kanatlarında uçtum sevda denen yokuşu

Çiçek çiçek süsledin gönlümün dağlarını
İpek böceği sardı yeşeren bağlarını

Duygular öbek öbek benliğimde büyürken
Ben seni düşünürüm bütün dünya uyurken

Yokluğunda saatler azılı bir gecedir
Dakikalar eziyet, saniye işkencedir

Bil ki sevdan kalbime cemre olup düşünce
Aşka dair ne varsa, sen oldu her düşünce

Aşk denilen hastalık şarap gibi sanırım
Her yudumda ben seni kendimden kıskanırım

Mantık kalmadı bende, akıl tutulması bu
Bilincimi düşürdüm, elimde kaldı kulpu

Zaman kavramı olmaz eğer senden uzaksam
Gözlerimde sen varsın, hangi noktaya baksam

Vuslata yürüdükçe uzayan yollarımsın
Zamanın burgaçında en güzel yıllarımsın

Tekrar tekrar yıkılıp baştan kurulsa âlem
Yine her seferinde seni yazar bu kalem