Son Beşik Şiiri - Nahil Boztepe

Can evime ateş düştü, ciğerlerim dağlandı,
Devrildi son beşiğimiz ıpıssız bir mezara.
Köz oldu bütün benliğim, elim kolum bağlandı,
Baykuş gibi figan ettim, düştüm feryad û zar'a.

Artık dünya harap oldu, tüm kâinat yıkıldı,
Kalbimin tam ortasına, paslı çivi çakıldı,
Kara kaşlım,kara gözlüm dar mezara tıkıldı,
Bir ömür boyu kapanmaz, bende olan bu yara.

Şimdi benden çok uzakta, kara yerde yatıyor,
Amansız bir hasretim var, içerime batıyor,
Ah çektikçe anam, babam derdi derde katıyor,
Yaşadıkça mahkûmum ben, gam,keder ve efkâra.

Görünüyor gözlerime, karşımda gülen yüzü,
Çınlıyor kulaklarımda, söylediği her sözü,
Sol göğsümün üzerine, koydu sönmeyen közü,
Yaktı, yıktı, kül eyledi eliyle attı nâr'a.