Sessiz Feryat Şiiri - Nahil Boztepe

Hüzünlenir gönlüm dolar gözlerim
Hasret yüreğimi korladığında
Tükenir cümleler biter sözlerim
Geçmişim bu günü zorladığında

Bir umut diyerek geçti zamanım
İçimde ateşle artı amanım
Ciğerim’den kalkıp tüttü duman’ım
Sevda körükleyip harladığında

Bu ocakta eritti’ler yağ’ımı
Kan ettiler gözlerimde ağımı
Virane’ye dönderdi’ler bağımı
Bülbül’ümü baykuş zarladığında

Bir insanda aşk bir pınar sayılır
Sevda yudumla’yan düşer bayılır
Kalbim lime lime canım kıyılır
Benliğimi mazim torladığında

Kapanmaz yara’yım gizli kanar’ım
Bazen ise sessiz sessiz yanarım
Çoğu zaman yanarken ben donarım
Hayat bedenimi karlandığında

Çoğu gece bir başıma inlerim
Feryat eder feryadımı dinlerim
Hayalleri ellerimle sinlerim
Göz yaşım yüzümü nurladığında

Yetiş imdadıma sübhan’ım pirim
Gözlerim sönüyor tükenir ferim
Gafletten uyanır çok şükür derim
Güneş gökyüzünde parladığında

Boztepeyim bu dünyada sahım var
Yer yüzünde yıldızım var mahım var
Ne olursa olsun inşirahım var
Dert gelip kapımı darladığında