Son Şiiri - Renas Evren Çimen

son vagondu yüreğimin mekanı
bilinmezler ülkesine giderken
kimsesi yoktu olmadığı gibi siyah bir mazot iziydi yüzüme işleyen
kararmış gözlerime oksijensiz kalmış ruhuma inat
sorgusuz suskun bir yolculuktu bu duyulmayan
sesi titretsede anlaşılmayan farkına varılmayan
öyle ya kimsesizler expresiydi
demir sesine özlem feryatları karışan
kimsenin olmayacağı istasyonda bir papatya kadar saf
bir gül kadar güzel kokan yari arzulayan
her durak bir umuttu ayrı bir mutluluktu yolculuklarda
uğramamıştı güzelikler bu trenin hiç bir vagonuna
soluksuzdu yolcular bir o kadarda yalnız
süzülüyordu gözyaşları güneşin kavurduğu yanaklarında
süzülüyordu vagonlar renk renk çiçekler arasında
akan yaşlara nispet yaparcasına

sürüyor yolculuk bilinmeyene bu demir yığını mekanda yolcular değişsede
biletim cebimde ağzımda cigaram sarmısak kokan küçük ülkemde
izlerini taşımaya devam ediyorum yüreğimde
siyah dumanların
demir seslerinin
insan sessizliklerinin
terkedilmişliklerin sevmişliklerin hasretliklerin
olmayacak biliyorum umutsuzluk var kimliğimde