Son Şiiri - Berivan Zelal Bayyiğit

Çırpınıyor kan gölünün ortasında,
Yardım istiyor.
Bakan gözler var gölün kenarında
“Yardım edin! Kurtarın beni, ne duruyorsunuz!” diyor,
Ama hala devam ediyorlar susmaya.
En iyi bildikleri şeyi yapmaya; haykıra haykıra susmaya.
“Yardım edersek sana, buluruz kendimizi senin yanında.
Biz yaşamak istiyoruz.
Bu yüzden gözlerimizi çizdik, görmüyoruz, duymuyoruz, bakmıyoruz, bilmiyoruz, mutluyuz.”
Son nefesinde bir el uzandı ona.
Hep acelesi olan insanoğlunun huyuydu: Geç kalmak.
Ve sonra boğuldu insanlığın son parmak izleri.
İnsanlar bağırdı hep bir ağızdan:
“Bilmiyoruz, görmüyoruz, düşünmüyoruz, mutluyuz, yaşıyoruz.”