Bir Çocuk Tüm İnsanlık

Bir çocuk yatıyor sokakta iki büklüm,
Üstü başı umut içinde.
Gözleri onu görmeyen insanlarda, yanından geçen acelesi olan insanlarda.
Daha çok bükülüyor, üşüyor o soğuk betonda.
Kalk demesini bekliyor birinin ellerinden tutacak…
Gülümseyecek, saçlarını okşayacak.
Bir çocuk büyüyor sokakta yapayalnız,
Üstü başı düş içinde.
Annesiyle babasıyla birlikte ve sanki…
Mutlu.
En son rüyasında mutluydu, uyanınca geçmişti.
Geçmesin diyordu ben üşüyeyim, aç kalayım ama geçmesin.
Bir çocuk ağlıyordu sokakta hıçkıra hıçkıra,
Üstü başı hayal kırıklığı
Uyumak istiyordu ve hiç uyanmamak.
Böylece sonsuza kadar mutlu olurdu. Üşümezdi. Karnı doyardı. Yalnız kalmazdı. Onu da severlerdi. Çalışmak zorunda kalmazdı.
Bir çocuk yatıyordu sokakta, dünyanın adaletine karşı.
Bakın ben buradayım nerde adalet nerde bildiğiniz tüm doğrular dercesine. Tüm doğrulara karşı açmış bir fidandı.
Bir çocuk duruyordu sokakta karşısında tüm insanlık.