Sol Portreler Şiiri - Mehmet Necip Özmen

SOL PORTRELER

solcuyduk
baş belasıydık memleketin

bazı kuytu gizli
bazı eşkere
tıfıl
genç
sevdalı
düşünür ve okurduk

var idik
çiçeğine kurduna kuşuna insanına
tüm külfetlerine memleketin

solcuyduk
baş belasıydık memleketin

kınası gibiydik ağulu zamanların
yakıldık topraklara
al al kızıl kızıl
döktürdük kanlı gözyaşlarını
sürmesini akıttık kara gözlerin
hanidir damlardaydık
alıştırdık yoklumuza narinlerimizi

biter mi
geçer gider mi bu günler dedik
gitti de
sanki öylesine

solcuyduk
başbelasıydık memleketin

gezinirdik yokluğun peşinde
sahne alırdık sokaklarda
değerlendik uslarda kimi
eller üste olduk
yiğitçe yoksulca
imledik yürekleri

dar zaman getirdi
yol verdi kimini bolluğa
kimileri göbek yaptı hoyratça
ekran ardından baktık kimilerimiz
makyajlı
soytarısı olduk varlıklıların
tuttuk cilalı kağıttan köşe başlarını
yazdık çizdik
aranır olduk sandık

baş olduk
kıç olduk
şair olduk
yazar olduk
çizer olduk
kamaştırdık kör gözleri

çaktırmadan kaldırdık bir ayağı
konuştukda konuştuk

miştik
mıştık
muştuk

solcuyduk
baş belasıydık memleketin

sadede geldik
dedik ya
kıymete bindik sonunda
bir zaman ki geçmedi
bitmedi kimilerine safahat
pul olduk
para olduk
altın olduk
yüksek tavanların işlemelerine göğerip
kadeh kaldırdık
boy olduk
pos olduk
icabet ettik
icabedilenlere

solcuyduk
baş belasıydık memleketin

döndük baktıkta selâm verip
softalandık kimi
sofu olduk
hacı olduk
aralarda bir yerlerde
saf tuttuk
sicim gibi dizim dizim olduk
dizildik dergah köşelerine bir yerlere
evvelce kitleydik
âhir
cemaat olduk
...
solcuyduk
baş belasıydık memleketin

can olduk
canan olduk
az olduk
çok olduk
baş koyduk kimi
kimi öz olduk
inandığımıza inandıklarımızla
çevirdik namlulara düşüncelerimizi
çiçek olduk
kelebek olduk
kuş olduk

avlandık ceylanca
vurulduk yaralandık öldürüldük
mazlum son bakışlarla havale ettik bakışlarımızı
bakışlarına dostların
ahvalimiz bu dedik
halimiz bu dedik
özüydük de peteğin
dillerde bal olduk

solcuyduk
baş belasıydık memleketin

mahpushane avlularında
ağartamadan gün ışığını
titremeden dizlerimiz
kurulduk çatal direklere
eriştik yüreğine yüreklilerin
nam olduk
anıt olduk
türkü olduk
çokçalandık sandık
azca olduk
parçalandık sandık
çokça olduk
vazgeçtik en incesinden
sevgiliden sümbülden
bülbülden gülden
ve sevgilinin öpücüğünden

solcuyduk
baş belasıydık memleketin

suya doysun istedik
kızıl kan çorak toprak
heves hevese yarattık güzelini
aldırmadık geriye
yetti dediydik nefesimiz
sandık öylece
durmadık koştuk
nefes nefese kaldık
uçtuk kanatlandık telek savurduk
nazire olduk gök güvercinlere

az gittik
uz gittik
arpa boyu yol aldık
toprak olduk
çiçek olduk
ağaç olduk
tohum olduk yüreklere

solcuyduk
baş belasıydık memleketin.

Mehmet Necip Özmen 1987