Otururken her zaman ki
Koltuğuna
Karşısında
Çocukluğunu gördü - gülümsedi -
Zor taşıyordu
Ağır bedenini
Bir ayağı kırık koltuğu
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Titrek bir bedenin ruhun derinliğinde yarattığı sarsıntılar...İçsel bir sorgulama,bir yüzleşme...Oldukça düşündürücüydü...
Yürekten kutluyorum değerli dostum,güzel yüreğinizi ve şiirinizi...
Yüreğinize ve emeğinize sağlık... Tam puanımla listeme alıyorum bu güzel şiirinizi...
Saygılarımla...
hayatla bir çeşit yüzleşme...harikaydı can...
Soğuk üşür mü..Üşür..
Ölüm bile üşür böylesi bir tablo karşısında ..
Kutuyorum çalışmanızı sayın Perizat Yönet ...
Kalemi kutlarım anlamlı bir şiir kaleminiz tükenmesin.Saygılar
Derin anlam taşıyan güzel çalışmanızı tebrik ediyorum,sevgilerle...
öykümsü...kahkahanın ağlaması gibi... kutluyorum şairim. sevgi ve saygımla
sesiniz 'yetişti' buralara..ve ..iyi-ki...
yalnızlık mıdır soğuk olan yoksa onun 'seçilmemişliğimi'...
ÇOOK BEĞENDİM..ÇOOOK...
hayat..
bir parıltının oluşma ve sönme toplamı kadar kısa.
ne gelir elden...
esen kalınız..
Güzel...
Bir varmış kadar uzundur işte yaşamak... Tebrikler.
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta