Sobe Sobe Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bir rüzgâr di,
Senin saçlarımda raks edişin.
Bebeklerimi arkama nasıl sakladım,
Hâlâ bilmiyorum...
Büyümenin acımak olduğunu
Ta o zamanlarda anlamışım demekki.

Yıllar geçti,
Hâlâ saklıyorum gözyaşlarımı,
Dilime aşkımı,
Bir de kulaklarına sesimi...

Saklambaç oynayarak büyüyen bir nesiliz biz.
Saklanmayla daha ilkokul yıllarında tanıştık.
Şimdi ise mutluluklarımızı saklıyoruz,
Korkuyoruz biri zarar verir diye.

Sakınmayla tanışıyoruz —
Gözümüzden,
Gönlümüzden,
Dilimizden sakınıyoruz sevdiklerimizi.

Aşk, zor zanaat derdi hocam.
Aşkımızı yürek aramızda saklayıp
Usul usul susuyoruz.
İnsan korka korka yaşar mı?
Yaşıyoruz işte…
Yalnızlıktan,
Mutsuzluktan,
Ve terk edilmekten
Korka korka…

Ve yine de,
Bir çocuğun teninde kalan oyun izi gibi,
Saklambaç hiç bitmedi bizde.
Kimi kendini,
Kimi kalbini sakladı.
Ama en çok da
Sevmeyi sakladık dilimizle dudağımız arasında.

Çünkü öğrendik:
Kırılmak kolay,
Tamir olmak zordu…
Bir bakışta paramparça olabiliyor insan,
Bir kelimede sus pus kalabiliyor.

Şimdi suskunuz,
Kendimize bile anlatamadığımız şeylerle doluyuz.
İçimizde çocuklar hâlâ saklambaç oynuyor,
Ama artık
Saklandığımız yerden çıkamıyoruz.

Ne zaman "e" harfiyle başlayan bir "ev" kursak düşlerde,
"H" harfiyle "hüsran" gelir arkasından,
Ve biz yine saklarız hayal kırıklarımızı,
Tavan arasına kaldırılmış oyuncaklar gibi.

Bir gün…
Bir gün belki çıkarız saklandığımız yerden,
"Olur ya",herşey düzeldiyse deriz,
Belki biri bizi arar,
Gerçekten görmek için,
Gerçekten bulmak için,
Gerçekten sevmek için.

Ve işte o zaman,
Rüzgâr yeniden dans eder saçlarımızda,
Ve biz
Çıkmadan yakalanan çocuklar gibi,
Gülümseyerek teslim oluruz hayata.
Ve koşa koşa sobe deriz sobe.

Sobe acılar,
Sobe gözyaşları,
Sobe umutsuzluklar,
Ve yine sobe görüyorum sizi,
Tüm çocukluğuma inat.
02.06.2025 16:06