Snaga/Bela Şiiri - Ahmet Levent Ay

Mevsim hep kış kalsaydı, belki ben de ağlardım.
Hem de çığlık çığlığa! Sesim “seni” geçerdi.
Yaram hep kanasaydı, bin “kor” ile dağlardım.
Bilmesem, görmeseydim; bir yaz geleceğini.

Hayat hep “siyah” değil, bahtlar hep “kara” değil.
Bak her bahar toprakta “bin bahar” yaşanıyor.
Bir başka boyut ölüm, yokluk ve hiçlik değil…
Siyah yüzlerin bahtı, “beyaz”a boyanıyor.

Kışın ölen çiçekler, baharda dönecekler…
Bu kışta ölecekler, elbet dirilecekler…
O zaman yeni baştan bir şarkı diyecekler!
Sanma ki hayatları her zaman kavruluyor.

Bebeğin gıdasını, annesinde veren Zat!
Aslanı da yavrusuna, bak ki, köle ediyor.
Yüz binlercedir hayat ve binlerce farklı tat…
Bir ikram sahibinden bize haber veriyor.

Kaldır nazarını artık, hep siyah değil kader.
Gecenin koyusunda, baykuşlar ninni söyler.
Baktığının rengini değiştirir kem gözler.
Sanma bu oratoryo “bir perde” oynanıyor.

Binlerce mazlumun da imtihanı bu dünya
Binlerce kara kâbus, binlerce tatlı rüya…
Elbet mahşer gününde bitiverir bu hülya…
Bak bakalım o son gün, esas kim kazanıyor?

Derisi kara diye, kaderi acıların…
Hesabı sorulacak, bir bir yapılanların…
Kaydı düşülmüş çoktan, huzuru çalanların.
Bak nasıl o gün Allah, kuldan hesap soruyor.

İmtihan böyle gider, iyiler ve kötüler…
Sanma ki, o zalimler mutlu geberecekler!
Terk edince leşlerini, yalancı tüm sevdikler…
Onların da yolları cehenneme varıyor.

“Dilek”lerin, duaların boşa gitmez, inan ki…
İnsanın tüm hayatı, altmış sene değil ki.
Hesapları toparlar gün gelir de bir Baki.
O zalimler hiç kimse, hesap sormaz sanıyor!