Sizsiniz Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bazen ne yaparsan yap, yaranamıyorsun.
Kendinle mücadele ediyor,
Ama yine kendine yeniliyorsun.
İnsan, en büyük cezayı kendine kesermiş,
Ve affedemezmiş kendini.
En acımasız anlar ise,
Kendine verdiği cezaların yüküymüş.
Dilimle dudağım arasındaki sessiz harfleri
Yutamadığımda anladım:
Kendine susmayı öğretmek,
En zor sınavmış.

Şimdi, dilime "sus,"
Dudaklarıma "konuş" diyemeyen vicdanımla baş başayım.
Herkesi adam yerine koyan ben,
Anasının babasının yetiştiremediği,
Eğitemediği insanları
Hayatımda bir yere koyamıyorum artık.

Dostum desem, değiller.
Arkadaşım desem, asla.
Düşmanım mı? Zaten olamazlar.
Hayat, kocaman bir yapboz derdi nenem.
Eksik parçayı hâlâ arıyorum.
Yokluğu varlıktan çıkarıyorum,
Sonuç hep: "hiç."
Hiçlerin sonuna gidiyorum.

O kadar boş ve gereksiz insan var ki...
Özelini ifşa eden karaktersizler,
Herkese yürüyen sefiller,
Kendini dev aynasında gören zavallı kediler,
Ve anlattıklarına inandığımızı sanan akıl fukaraları.

Şöyle bir bakıyorum da,
Ayna hiç görüyor mu yüzünüz?
Vicdanınızla baş başa kaldığınız gecelerde,
Hiç kanamıyor mu içiniz?
Basit ve sıradansınız.

Artık "o olsun, bu olsun" noktasında değilim.
Basit düşünüyor,
Basit yaşıyorum.
Herkes, düştüğü bok çukurunda boğulsun deyip geçiyorum.
Adam sandıklarınızın gram bile etmediğini anladığınız gün,
Her şey farklı olacak.

Sözüm ona "kişilik, karakter" abideleri...
İki kadın görünce dilleri tutulan Kazanovalar,
Her lafa atlayan usturupsuzlar,
Geçmişini sayfa sayfa yayan dalkavuklar...
Umurumda değilsiniz.
Adam olsaydınız, yanımda olurdunuz.
Selam bile veremiyorsunuz!
Ah, keşke karakter satılsa.

"Neyse, yine bize giydirdi" dediğinizi duyar gibiyim.
Silin önce ağzınızdan akan salyaları,
Öyle çıkın karşıma.
Demiş ya şair:
"Lafa bakarım, laf mı?
Söyleyene bakarım, adam mı?"

Olmayan adamlığınızın elinden öpüyorum!
Sizsiniz:
Şerefsiz,
Karaktersiz,
Yalaka...
Evet, evet sizsiniz!
15.01.2025 10:05