Şizofren Şiiri - Aytekin Orhan

Sözler -ki dilin kemiği olmayışındandır başıboş gezintileri... Her parça yerine oturuyormuş gibi görünse de, dağınıklığın sonradan ayyuka çıktığı zamanlar diliminde… Yeni bir rotadır çizilmeye çalışılan, yüreğimizde onca kalabalık koşuşturmaca ve yitirmeden bilinmeyen oyunun ortalığa saçılmış toparlanmayan yanlarıyla…

Yalnızlığın çıkmazlarına saklı saatler kuşağına, bir parçadır şehrin kopardığı hayatımızdan… Yaşarız “bana ellerini ver” deyişinin sağır eden çığlıklarında, ölümün öncesine dayanan sancılı özlemlerimiz… Görünen yüzün, aslında görünmeyen aynalarına düşen siluetlerinde bir yaşam döngüsü…

Kendimizken var olduğumuz sürece, başka bedenlerin içinde gezintilerimiz ve yabancı bedenlerin içine özentiyle karışma arzularımız hep tetikler bizi. Sonrası bilinmez. Her şey yaşanıldığı ölçü kadardır.

“Senden nefret ediyorum. Evet, senden nefret ediyorum. Ama senden nefret ettiğim kadar, seni düşündüğüm geceleri de çok seviyorum. Senden nefret ederken bile seni sevebilmeyi öğrendim. Bedenimin kilidine anahtar vurduğundan beri, günışığına hasret yaşadım. Paslıydım. Kilitli bedenime soktuğun anahtarın pasları söküp attığını ve sonrası gelen günlerde tekrar paslanan yüreğimi düşündükçe; senden daha çok nefret ediyorum. Ve umarsızca sana olan bu nefretim büyüdükçe, aşkımda o denli büyüyor.”

Diyordu, başından geçenleri anlatan arkadaşım.

Girmiş olduğu bu çıkmaz yoldan kurtulmayı istediğini söylerken bile, gözlerinde yalan ışıkları parlıyordu.