Siyah Melal Şiiri - Kasım Kobakçı

Sisli bir akşamda, göle bakarken,
Hüznün esareti, hasta bir hayal,
Solgun renkler, suya yavaş akarken,
Kalbimde açıldı, siyah bir melal.
*
Sanat dediğimiz, o gizli mabet,
Fikrim bir tuvaldir, fırça hislerim,
Yalnızlık içinde, sonsuz bir nöbet,
Arzuyla titriyor, yorgun ellerim.
*
Bakışım bulanık, sönük bir fener,
Gördüğüm her şeyin, rengi sararır,
Sazlıklar içinde, ağlayan kemer,
Rüzgardan inleyen, o ses yalvarır.
*
Kulağım duymuyor, dünya çok uzak,
Öyle bir uzak ki, sesler boğulur,
Çığlığım sükûta gizli, bir tuzak,
Gölgeler halimi anlar, doğrulur.
*
Ufukta o kızıl, kanlı şafaklar,
Müjdeler sanırsın, nurlu yarını,
Solgun ümitleri, örter yapraklar,
Saklarız, mazinin son baharını.
*
Kimse anlamaz ki, bu derin yası,
Şahsi bir kederdir, kutsal ve derin,
Kırılır elbet, bu camın cilası,
Tozları kalır hep, o eski yerin.
*
Yapraklar dökülür, altın sarısı,
Çürüyen bir devrin, son nefesidir,
Bu garip sevdanın, diğer yarısı,
Belki de suların, kuşun sesidir.
*
Kelimeler yetmez, mana çok sığdır,
Ruhumda kanayan, ince bir sızı,
Hakikat dediğin, karlı bir dağdır,
Örter üstümüzü, siler o izi.