Sis Şiiri - Ozan Çetinkaya

Benim gibi dünyaya buğulu gözlerin ardından bakmaya alışkın olsalardı
Otobüsün camındaki buğuyu silmeye ihtiyaç duymazlardı, benim duymadığım gibi
O sisin arkasında kalan bir ben, tüm yalnızlığıyla
Görüşümün ötesinde yalnızlığını bulmaktan korkan insanlara karşı
Kederimi siper etmiş düşlerimi yüceltirken
Yine kabusumda davet edilmeden en kötü roldesin

Ya çık git, gidersen mutlu olmayacağım, bileceksin
Kalırsan hemen yanı başımda en büyük derdimsin
Zafer kapris denen dağın zirvesiyse
Hatırlamaz mıyım her uçuruma bu zirveden düştüğümü

Uzak kalmak istememin sebebi, gurursuz yaşayamam
Tutsak edersem onu sana, bir gün ipimi çekmene mahkum olurum
Özgürlüğümün ne anlamı olsa da sensiz kalmaktan öte
Yine de aşkın tuzağında sürüngen olmaktansa
Adarım kendimi senden uzakta, perişan halime, canım yansada