Sırlarımdan Ayırmayın Beni

Benimki bir insanın kayboluş öyküsüydü belkide...
Sözlerin kifayetsiz kaldığı noktada,
Konuşmak niye?
Söylemediklerimle anlatılan sessiz haykırışlarımı.

Benimki bir insanın varoluş öyküsü belkide...
Söylemek istediklerimi söylemek için çırpınmak.
Her seferinde dahada çok susmak...
Söylemediklerimle anlatılan sessiz haykırışlarımı.

Sustuklarımızda gizli değilmiyiz hepimiz?
Sırlarımdan ayırmayın beni.
İhanetsiz, karşılıksız, sakladığım sırlarım...

Sonsuz, ulaşılmaz, engin denizlere yol almak gibi...
Söylemedeiklerimi sustuklarımla söylüyorum işte...
Ruhumun derinliklerine bin hançer saplanıyor.
Söyleyemediklerimin ıstırabıyla.

Sırlarımdan ayırmayın beni...
Şimdi onlarıda sonsuzluğa götürüyorum.
Hiç öğrenilmemek üzere...

Merve Çerçi
01.03.2010