Sıradan Yaşam Şiiri - Zeki Tüyen

tüm ışıkları söndü ankara'nın
tinsel ışıklar usumda yapışkan şimdi
taşkınlık yazgısal ve hiç beklentisiz
sarkaçlar saat sıfır bir'leri fısıldarken odalarda
bir erkek ve bir kadın çocuklayacak yalnızlığı
nal izi adımlar besbelli gün doğumlarında
bir küçücük gözlem sanki mercek gözü
toz baharı seğirtir çılgınca camlardan
hiç rüzgarı olmayan saniyelere ağırlandık ha
bir de yağmuru var bunun dur bekle
vın vın eser yüreğimin taraçasında
vın vın eser billur damlalara gebe
daha dün taşıdık güneşi sımsıcak daha dün
ve daha dün ısındı içimiz mangal gibi
unutma kurşunladık acıları can damarından
ve yolumuz evrensele yönelik pupa yelken
erik ağaçlarının yapraklarında ah bizim
düşünsel dokularımız bir göverdi bir göverdi
gayri dönemeç gayri engel bırak aşam
öksüz duygular yitik baharın eşiğinde
yüklendi tüm umutları sıradanlığa gömülü yaşam

ankara; 13.05.1975