Sıradan Bir Gülüm Şiiri - Aydın Gençalp

Sıradan bir gün müydü
Sıradan bir gül mü
Sıradan bir zulüm müydü yoksa
Sıradan bir ölüm mü..
Bilinemezdi hiçbir şey
Yalnız pek bir ironikti
Sıradan bir gülcünün
Yapayalnız bir bilinmeyene sorduğu
–Gül vereyim mi yakışıklı?
(Ve bilinemeyecek yanıtlar -sorular, sorular- durmaksızın akmaya başladı ardından)

–Gül mü… Ne kadar istiyorsun, Gülcü?
Ne kadar, bu körfeze salıverilecek
Boynu bükük bir gül için?
Kaç para istiyorsun
Gündüz güneşin, gece yakamozun işkence edeceği bir gül için
Kaç kağıt parçası
Affettirmeye benliğimi o güle?

Sessiz bir soluk alıp, sürdürdü bilinmezlik:
–Yalnız kağıt paralar değil
Altınlar, elmaslar, yakutlar, gümüşler
Yeter mi dersin beni bağışlaması için
Gülün

Artık zulümdü -ölüm- zulüm:
–Eğer alırsam senden onu
Çok yanacak canı,çok
Bağışlamayacak beni asla
Körfezin sularında
-Ordan oraya sürüklenirken-
Attığı her çığlık
Birer tohum olacak
Gül tohumu
Gül...
Güzel sabah pencerelerime
-Gülen pencereler, gülen-
Kara bir endam ile dikilecek,
Boynu bükük güller

Sesinde inleyen kimsesizlikler vardı bilinmezliğin:
–Hayır, gülcü..
Almayacağım o gülü senden
Hayır..
Ama aslında
O gülü, benim için şimdi denize atsan
Yani bir kere göğsüne iliştirdiğin, sonra yalnızlığınla bitiştirdiğin
Adı geçince lafı geçiştirdiğin bir başka gül için
Hani o gülü fırlatıp atsan diyorum
Sana ne istersen, iki katını verirdim
Bir de..
Bir de sana şu dağları verirdim
Sırtımdalar işte, bak
Küçücük bir kambur iken
Sömürerek aklımı, bedenimi
Dev gibi büyümüş bu güzel dağları verirdim,
-Zamanla azad edilmiş, yeşermiş-
Bu güzel dağları verirdim, Gülcü
Ne dersin Gülcü?
Kabul etmez misin bunu?
–Yok artık güllerim, yakışıklı..
–Ne.. Ne dedin Gülcü?
–Yakışıklı, yakışıklı.. Yok..
–Anlamıyorum Gülcü, nasıl?
–Güllerim, güllerim..
–Nerdeler, nerdeler.. Güllerin?
–İpe çektiler onları!