Sınır Şiiri - Nafiz Karak

Boşluğa akan bir nehirdin.
Sensizliğin ertesinde
Karanlık bir kuyuya düşercesine

Büyük kentlerde sevmezdim sensizliğimi
Sisler içinde ülkelerde gördüm seni
Tarihin zulmü yazılı anlımızda
Güneşe ve ateşe ram olmuştur

Deniz üşürdü ben onla üşürdüm
Hangi ben anlatabilir ki benim içimdeki ateşi
Ve acınası yalnızlığımı
Ben gittim sen gittin denizler karardı

Bir de senli yüreğim mülteci yalnızlığı kadar
Uzatamadım elimi sana isyan mevzilerinde
Soluğum kesiliyordu barut kokan gecelerinde

Sen farkında değildin gülüşünde ağlıyordum
Unutul mallarımı yudumluyorum kavgamda
Kavgamsa ayrı bir makamda kentlerin böğrüne

Bu yollar şahit olmuştur kaçak aşka
Ben senden bile saklardım kendimi
Sağanakça yağan yağmurda

Baharını yitirmiş çiçekler soluğunu taşıdı bana
Oysa unutulmuyor saçlarına savrulan aklar
Yüzünün coğrafyasına bir şehir seçtim
Suskun ve solgun bir resimle

sen yüreğimin hangi kıtasındasın
Sınırlar, mı gerekirdi bu aşka
yıkalım sınırları haritalardan...