Tanık Şiiri - Nafiz Karak

Tanık

Köyümün bozkırlarından
alınıp getirildim
Bir tanıksın sen
Ölümü gördün
Dışarıda rüzgar
İçerde küfür içimde hüzün
geceye yarasalar
Yüreğime maviler indi
Aşklar dağlara tünedi
Binlerce kurşuna hedefti gövdem
Çıplaktım ranzam,da
hayat gül kokulu sağanaktı
Bedel miydi? gülüşlerim ..
Gülüşlerim öldü kim bulacaktı katilini
Dalgaların sesi uzaktan geliyordu artık.
Sesler azalıyordu bir kaç dakika sonra
Duyduğum son gürültüydü;
Ölümüme tanıktım ölümü gördüm
Anlatsana ulan birden bir sesle tekrar uyandım
Daralıp mırıldandım korkuyormuşum hayır...
bozkırlardan gelen hiç korkmaz korkmamalı!
Tekmeler sopalar indi bir yanıma
Tamam bu sefer dedim
Ukalalık etme diyor bir ses
Üstelik bu kez Israrla soruyor anlat ölümü..
Kim inana bilirdi ben ölüme tanıklık etmişim şaşkındım..
bildiğim tek dil, dağ diliydi nasıl anlatayım
oysa benden başkası da bilmezdi ..
Derken bir ses alın götürün bunu bozkırlarına.
Bir ülkede talihsiz ölümlere ölmeden tanık olmak ve ben oldum ...