Şimşek Şiiri - Mehmet Cıngır

Hiç kimseciklerin umurunda bile değil,
Âşık bülbül dalda ah çekip de şakıyor!
İçine konduğu kaba benziyor her şekil,
Herkes olaya kendi açısından bakıyor.

Dönüşmüşken akan Müslüman kanı ummana,
Çözüm yok, yaymışız bu olayları zamana.
Medeniyim(!)ben diyerek çıkmış da meydana,
Canavarca bir hisle kan döküp can yakıyor.

Bu, dişi kanlı sırtlana “dur” demiyor kimse,
“Adam sen de”deyip de aldırmıyor nedense,
Kâtil sinek gibi kan emip şişmiş de ense,
Sivri köpek dişinden insan kanı akıyor.

Ateş püskürüyor silahlar, kızgın çöllerde,
Gül mü kokar hiç bu kanlı kıpkızıl ellerde?
Kalsın da asırlarca bu vahşet hayallerde
Gör sırtlan, insanı nasıl dişine takıyor.

Bilmem bunlar nerden hangi emirle gelirler.
Emirleri bilmem hangi kanlı dişten alırlar.
Görmüyor bunları körler,duymuyor sağırlar,
İşte engerek, bu gafletten bizi sokuyor.

Allah’ım şirkin zirve yaptığı şu dünyada
Uyandır bizleri, koma gaflet-i rüyada.
Gerçeği göster de bize, buğusuz aynada
Duyalım,eller nasıl çocuk eti kokuyor.

Olsa da dünya şimdilik müslümana zindan,
Uyanacak bir gün o dev,ağır uykusundan.
Görecektir işte bütün insanlık o zaman,
Dünyayı aydınlatan şimşek nasıl çakıyor?