Silinmiş Mevsimlerden Şiiri - Ayşe Uçar

susarken an
çalıntı bir tebessüm dudağında
yıllanmış resmin çerçevesinden
bakıyor dalgın gözlerin...

umursamıyorum
belki yastığımdan burnuma sinen lavantanın sarhoşluğu
belki de içimde büyüttüğüm denizlerde
çoktan silinen izlerinden...

yaban
şehirlerin uzak kasabalarının
şark köşelerinde ağlayan küçücük bir kızdım
hiç görmedin duymadın hıçkırıklarımı
hiç fark etmedin ruhumda devleşen kara deliği
ve dibe vuran öfkeyi...

sen
yumarken gözlerini
yaşanmamış ne varsa, karga tulumba götürdü asi yıllar
yine de inatla, azimle...
bazen siyah, bazen beyaz çizgiler çektim aramıza
bazen de gök kuşağının renklerinden kalbine
c ı v ı l c ı v ı l martılar kondurdum
uyanmazdı ruhun/daki şımarık çocuk

__uyandıramadım___

kırlangıç gülüşlü yalnızlıklarda
sonradan silinmiş şiirler yazardım duvarlara
gece yıldızlardan perde yaparken sonsuz karanlığıma
ay’sa ufaktan şarkılar söylerdi, yüzümün düştüğünde
kan damlayan gelincik gamzelerime...

sırtımda d a ğ l a r
sıska bedenimde m e c a l s i z u m u t l a r
usanmadan yaylaları, ovaları aşardım

_anlamadın
____anlayamazdın__

sen hâlâ...
yılların eskitemediği...
kör kuyularda saklambaç oynayan yaramaz çocuk
bense bir hiç u ğ r u n a yaşanmamış ö m r ü eskitmiş...

__z a v a l l ı d/a d ı__

30/04/2012